Sonuçta beklenen gün geldi. Dört hafta evvel Fransız sinemaları 3’te 1 kapasiteyle açılmıştı. Yeniden her zamanki üzere Champs-Élysées üzerindeki 800 kişilik büyük salonda en fazla natürel ki 300 bireye yakın bir kalabalık oluşmuştu, yan yana oturmamak ve maske takmak şartıyla. Beklenen iyi haber, Cannes Sinema Festivali’nin bir yıl ortadan sonra ve iki aylık bir gecikmeyle birinci sefer yaz aylarında yapılacağıydı. Birinci iyi haber, dört haftadan bu yana Fransız sinemaseverlerin salonlara akın etmesiyle oluşan olumlu gelişmeydi. Sinema, salonlarda gösterilmeye devam edecekti. Yalnızca televizyon ekranlarında veya platformlardan gelen sunum üzerinde değil, salonlarda izlemenin keyfi ve manasını herkes yine kavramıştı.
Alışılmış, bu ortamda Cannes Sinema Festivali’nin yaz periyoduna denk gelmesi nedeniyle farklı birtakım beklentilere cevap vermek için halka açık plajlarda gösterimlerin artırılacağı belirtildi. Ayrıyeten Cannes kentinin büyük bir salonlar zincirine sahip olacağı ve bu yeni 14 salonlu ve teknik imkanları son derece çağdaş salonların Cannes Sinema Şenliği sırasında başlayacağı, açılacağı duyuruldu. Yani 6 Temmuz tarihinde şenliğin açılışıyla birlikte bu salonlar da hizmete girecek ve gün boyunca müsabakalı sinema kısımları sinemaseverlere ve akrediteli izleyicilere sunulacak.
Ayrıyeten natürel bir buçuk yıllık beklemeden sonra gelen bu seçkiler, her yıl 1800’lere yaklaşan aday sinema sayısının bu yıl bu kere 2 binin üzerinde olması sonucunu doğuruyordu. Fakat şenliğin sanat direktörü Thierry Frémaux’nun da vurguladığı üzere bu yalnızca sayısal bir artış değil, tıpkı vakitte niteliksel bir gelişmeye de tekabül ediyordu.
TELEFONLA ÇEKİLEN SİNEMALAR ÇOĞALDI
Bu ortada Thierry Frémaux, seçilen sinemaların içinde çok enteresan değişiklikler, farklı temalar da gözlemlendiğini vurguladı. Örneğin, bilgisayarla veya cep telefonuyla çekilen sinemaların adaylar içinde sayısının çoğaldığı, dünyanın karşı karşıya olduğu meselelere yönelik birtakım ön alarm zilleri niteliğindeki sinemaların sayısının arttığı, kimlik problemine ait, yeni temaları işleyen sinemalar gündemdeydi.
Şöyle söyleyebiliriz; Cannes Sinema Şenliği bir manada artistik demokrasinin aynasıdır. Bu bağlamda hem geçmişimize bağlı olarak, bu salgın devrinde kaybettiğimiz dostlarımızı anacağız, hem de çok daha yeni, genişletilmiş salon ve koltuk sayısındaki artışla birlikte daha fazla sinemasevere ulaşabileceğiz. Sonuçta, kırmızı halılı merdivenlerde tahminen öpüşemeyeceğiz fakat yüreklerimiz birbirimizi kucaklayacak.
KAPLANOĞLU, ‘BELİRLİ BİR BAKIŞ’ KISMINDA
Türk sineması için en değerli olan Belli Bir Bakış kısmında “Bağlılık-Hasan” sinemasıyla yer alacak olması. Tekrar bu kısımda Avusturya’dan, Haiti’den, İzlanda’dan, Belçika’dan ve Çin’den birinci sinemalarını çeken direktörlerin katılacağını görüyoruz. Yani “Belirli Bir Bakış” kısmı keşif kısmı olmayı sürdürecek.
Bu ortada Cannes Sinema Festivali’nin resmi seçkileri doğal ki 24 sinemadan oluşan Altın Palmiye adayları üzerine odaklanıyor. Bu adaylar ortasında geçen yıldan kalan ve öbür şenliklere gitmeden Cannes ile bağlılıklarını vurgulayan direktörlerin sinemaları de bulunacak. Natürel ki bunların en kıymetlilerinden bir tanesi Wes Anderson’un Fransa’da çektiği “The French Dispatch” isimli sinema. Bunun dışında listeye baktığımızda yeni katılanlar yanında, tekrar eski, sadık ve usta direktörleri buluyoruz. Örneğin Francois Ozon… Nani Moretti, Altın Palmiye’yi aldıktan 20 yıl sonra Altın Palmiye adayı oluyor “3 Piyano” adayı sinemasıyla.
Cumhuriyet
