Neden Ahmet Yavuz? 1985’te Kara Harp Akademisi’nden, 1991’de Silahlı Kuvvetler Akademisi’nden, 1995’te Fransa Silahlı Kuvvetler Akademisi’nden mezun oldu. İstanbul Üniversitesi’nde memleketler arası ilgiler alanında yüksek lisans yaptı. 1997-2000 ortasında Paris Büyükelçiliği nezdinde kara ataşeliği vazifesinde bulundu. 2005’te tümgeneral oldu, Şırnak’ta 23. Jandarma Hudut Tümen Komutanlığı, Kara Harp Akademisi Komutanlığı ve Harp Akademileri Kurmay Başkanlığı yaptı. 2011’de Balyoz Davası’ndan 18 yıl mahpusa çarptırıldı, cezaevinde emekli edildi. 2014’te özgürlüğüne kavuştu, 2015’te beraat etti. TSK Üstün Yürek ve Feragat Madalyası sahibi olan Ahmet Yavuz, Asker ve Siyaset, En Uzun Gece, Vesayet Savaşları üzere kıymetli kitaplarına artık de 1155 alıntıyla kıymetli bir araştırmaya imza attığı “Başkomutan: Emsalsiz Lider”i ekledi. Son günlerde Atatürk’e karşı taarruzların dozu artınca bize de emekli Tümgeneral Ahmet Yavuz’a sormak kaldı.
- Namaz kıldıkları kutsal mescitlerin bulunduğu hoş İstanbul’u yedi yılda iki sefer kurtaran adamla hengame ediyorlar! Hadleri değildir. İdeologları, “Kurtuluş’la sıkıntımız yok, Kuruluş’la sıkıntımız var” dese de Kurtuluş’un başkanıyla sorunu olanın Kurtuluş’la da sorunu var demektir.
- Kan akıtarak kazandığımız bağımsızlığımızı, Atatürk’ün yolunu tam olarak takip etmediğimiz için kaybetme noktasına geldik. Askeri zaferi ekonomik ve bilimsel zaferle taçlandıramadık.
- Babamız Cumhuriyetin kuruluşuna tanıklık etmişti. Kelamları kulaklarımda küpedir: “Çalmayan, çaldırmayan tek adam Atatürk’tür; bütün varlığını da millete bağışlamıştır” kaygısı. Düzgün ki bu günleri görmedi!
- Anayasaya “hukuk devleti” yazmakla olmuyor. Ağlayıp sızlanacak değiliz lakin utanç vericidir. Baş sorumlusu da periyodun iktidarıdır.
- Bir hezeyanla karşı karşıyayız. “Ne olursa olsun ayakta kalalım” demeleri ortaçağ karanlığından medet ummaya kadar savrulmalarına yol açtı. Bence çöküş işaretidir.
- 15 Temmuz’dan hiç ders almamış üzere tarikat ve cemaatlerin ordu içinde örgütlenme arayışında olduğunu kestirmek sıkıntı değildir. Mert ve namuslu bir halde fikrini açıklayan emekli amirallerin bir kısmına elektronik kelepçe takan bir devletimiz var. Birebir devlet cüppeli bir amiralin soruşturmasını aylardır tamamlayamadı.
- Mustafa Kemal’in Çanakkale’de yaptığı müdahaleler savaşın mukadderatı üzerinde direkt tesirli olmuştur. Ancak onun rolününün kıymetini hafifletebilmek ve ismini unutturabilmek için 18 Mart Deniz Zaferi Çanakkale Zaferi olarak kutlanmaktadır. Yanlıştır.
- Unutmayalım ki liyakati var edecek şeylerden biri de laikliktir. Bu kavram her ne kadar egemenliğin kaynağına ilişkinse de lakin laik sistemlerde liyakat hayat bulur. Sıkıntıya bu yanıyla da bakmalıyız.
– Kitabınızın sonuna hakikat “Milli Uğraş her şeyden evvel bir inançtı”, önsözünde “Milli uğraş devam ediyor” derken neyin iletisini veriyorsunuz?
Ulusal Gayret büyük bir inançla yürütüldü ve işgal bitirildi. Bu, işin askeri boyutuydu. Bu savaş tam bağımsız Türkiye’yi kurmak için verildi. Ulu liderin koyduğu “Çağdaş uygarlık düzeyinin üzerine çıkmak” gayesine şimdi ulaşamadığımız dikkate alındığında ulusal gayret devam ediyor. Buna vurgu yapmak istedim. Kitapta geçmişi anlattım, fakat olabildiğince günümüz ve geleceğimizle bağ kurmaya çalıştım. Birtakım çıkarımlarda bulundum. Bunlardan birisi de budur.
– Atatürk ve arkadaşları bağımsızlığı kazandırdı, biz kaybetme noktasına mı getirdik?
Maalesef. Kurtuluş Savaşı esnasında üç yıl Türk askerleriyle birlikte yaşayan Hans Tröbst, 1925’te yazdığı kitapta (Mustafa Kemal’in Ordusunda Bir Alman Yüzbaşı, Kırmızı Kedi Yayınları) mealen şöyle bir tabir kullanmış: “Türkler dünyanın en pak insanlarıdır. Şayet Mustafa Kemal’in yolundan giderlerse bunlarla kimse başa çıkamaz. Ancak o yolu bırakırlarsa yine başa dönerler.” Alışılmış tam olarak başa dönmedik, lakin kan akıtarak kazandığımız bağımsızlığımızı, Atatürk’ün yolunu tam olarak takip etmediğimiz için kaybetme noktasına geldik. Askeri zaferi ekonomik ve bilimsel zaferle taçlandıramadık.
– “Cehaleti yenemedik… Bilimin rehberliğinin değerini kavrayamadık… Üretim iktisadının bağımsızlıkta can damarı olduğunu göremedik… Ordunun millet için, onun varlığının bekası için elzem olduğu gerçeğini kavrayamadık” diyorsunuz. Neden yapamadık?
Şuurumuz yetmedi. Gerek siyasi takımlar, gerekse ordunun büyük kumandanları vakit içinde kendisi için bir varlık haline geldi. Milletin asli problemlerini çözmek yerine kendi iktidar sıkıntılarını çözmeye yöneldiler. Güç, gelişmek için harcanmak yerine iç çatışmalara harcandı. Sonuç ortada.
– Kitabı yazma nedenlerinizden biri de ordu kültürünü tekrar ortaya koymak, daha gerçek yapılandırmanın kodlarını sergilemekti… Siz ordu kültürünü nasıl tanımlıyorsunuz?
– Son periyotta yaşananlardan derin bir üzüntü duyduğunuzu söylüyorsunuz. En çok etkilendiğiniz neydi?
Dünyanın hala savaşan ender ordularından birisi bizim ordumuz. Lakin birebir vakitte askeri sıhhat teşkilatı olmayan az ordulardan biridir. Tahminen de tekdir. Askeri yargı yine düzenlenmek yerine ortadan kaldırılmıştır. Disiplinin nasıl bir erozyona uğramış olabileceğini vakit zaman medyaya yansıyan manzaralardan idrak edebiliyoruz. Daha neleri saymamı istersiniz?
– Mesela son günlerde Atatürk’e karşı artan saldırılar…
Bu reaksiyonları anlıyorum. Bir hezeyanla karşı karşıyayız. “Ne olursa olsun ayakta kalalım” demeleri ortaçağ karanlığından medet ummaya kadar savrulmalarına yol açtı. Bence çöküş işaretidir. Namaz kıldıkları kutsal mescitlerin bulunduğu hoş İstanbul’u yedi yılda iki kez kurtaran adamla arbede ediyorlar! Hadleri değildir. İdeologları, “Kurtuluş’la problemimiz yok, Kuruluş’la problemimiz var” dese de Kurtuluş’un önderiyle sorunu olanın Kurtuluş’la da sorunu var demektir. Kurtuluş’un önderiyle sorunu olanla da Türk milletinin hengamesi vardır ve daima olacaktır.
– Atatürk’ü yazmak güç mu?
Hem de çok zormuş… İşin bir genel yanı var. Bütün kumandanlar için geçerli. Tarih ve coğrafya bilgisinin yanı sıra, askerlik, bilim ve sanatının gerekli kıldığı ölçüde toplumsal yapının özelliklerine, büyük güçlerin dönemsel stratejilerine hâkim olmak gerekiyor. Ayrıyeten savaşın içindeki bir komutanın psikolojini hissetmek de değerli bir muhtaçlık olarak karşımıza çıkıyor. Çünkü kıymetli dönüm noktalarındaki karar anlarında neler hissettiğini kavramak mecburiliği var. Ayrıyeten Mustafa Kemal’in zihin yapısının özelliklerine de nüfuz etmiş olmak gerekiyor. Bu da işin özel yanı, zira çok farklı kimliklerle karşımıza çıkıyor.
Sıra dışı. İki Libya misyonu birbirinden farklı. Asker-siyaset münasebetlerinde arkadaşlarından ayrışması var. Çanakkale’de savunma, Muş’ta birinci nizamlı geri çekilme, Halep’te savaştan çıkış stratejisi arama, Kurtuluş Savaşı’nda askeri-politik şahsiyet olarak farklı bir halk başkanı ve komutan… Sakarya Savaşı içinde iki kez Ankara’nın tahliyesine karar veriyor, lakin şartlardaki değişme üzerine kararından vazgeçiyor. Bu kararların verildiği anda uygulanan genel stratejiyle yürürlükteki taktiğin uyumsuzluk anlarını yakalayamazsanız onu gerçek değerlendirmeniz mümkün olmaz. Sıkıntı olduğunu biliyordum, fakat bildiğimi ter dökerek tekrar öğrenmiş oldum.
– Bugün bile orduda geçerli olan bir slogandan kelam ediyorsunuz: Bilmeyen öğretemez, yapmayan yaptıramaz, itaat etmeyen ettiremez… Slogan geçerli de hayata geçirilebiliyor mu?
Çok emek vermek lazım. Her şeyin temeline de ordunun varlık gayesine uygun davranışı ve liyakati yerleştirmek lazım.
ANAYASAYA “HUKUK DEVLETİ” YAZMAKLA OLMUYOR
– Mustafa Kemal, Harp Akademisi’nden çabucak sonra İstanbul’da bir mühlet tutuklu kalıyor. Bu mahpusun ondaki hürriyetçi boyutu nasıl etkilediğini anlatıyorsunuz? Aklıma çabucak sizin de bir kumpas sonucu dostlarınızla birlikte mahpus yatışınız geliyor. Sormadan geçemeyeceğim: Bu cümleyi yazarken hislerinizi da yansıttınız mı?
İster istemez yansıttım. Onun devrinde rejimin ismi ve sanı mahpus yatmasını makul görmemizi sağlıyor. Fakat bizlerin muhatap olduğu hukuksuzluğu daha farklı bir yere koymak gerekir. Boyutları prestijiyle epeyce farklıydı. 21. yüzyılda yaşanması Türk milletinin ayıbıdır, zira çağdaş bir hukuk sistemi şimdi sağlanamamıştır. Anayasaya “hukuk devleti” yazmakla olmuyor. Ağlayıp sızlanacak değiliz fakat utanç vericidir. Baş sorumlusu da devrin iktidarıdır. Lakin iki mahpus öyküsünün ortak paydaları, her ikisinin de iktidar hengamesine ait olmasıdır.
– Cumhuriyet iki kavram ekseninde hayat buldu: Bağımsız ülke ve özgür birey; ya bugün?
Detayı kitapta var. Mustafa Kemal daha 1910 yılında bir konuşmasında, ordunun üzerine düşenin, “vatanı, dış tecavüz ve istiladan” ve “milleti taassup ve fikir esaretinden kurtarmak” olduğunu tabir etmişti. Bunun izdüşümünü, cumhuriyette bağımsızlık ve özgür birey olarak görebiliriz. Uzun vadeli bir hedeftir. Çabası hala devam ediyor. Şimdi amaca varılamadı.
– Mustafa Kemal’in askerlikle diplomasiyi bir ortada yürütmekteki maharetine de vurgu yapıyorsunuz. Ülkemiz bu çerçevede bir müddettir nasıl bir imtihan veriyor?
Mustafa Kemal barış insanıydı. Savaşı kalıcı bir barış için yaptı. Mesleği savaşmasını gerekli kılıyordu fakat savaşı “hayati olmadıkça cinayet” olarak görmekteydi. Bu yüzden diplomasiyi faal olarak kullanmanın yollarını aramış ve bulmuştur. Son periyotta yumuşak gücü kullanmak yerine sert gücü kullanma tercihi öne çıkmıştır, meğer akıllı gücü kullanmak temeldir. Sert güç gerektiğinde kullanılmalıdır. Suriye angajmanı gereksiz kullanımın tipik örneğidir. 2011 yılında sahip olduğumuz hudut güvenliğinin düzeyinin çok uzağındayız. Üstelik yapılan birkaç başarılı askeri harekâta karşın daha büyük bir tehlikeyi kendi ellerimizle ABD’nin oyununa gelerek yarattık… Strateji yanlışsa taktik muvaffakiyet durumu telafi etmeye yetmez.
– Siz daima “yaşananları günün şartlarında kıymetlendirmek gerekir” dersiniz lakin siz yazdıkça benim aklım daima bugüne kayıyor. Örneğin Liman von Sanders’le dönem teslim törenleri… Ne kadar kızgın da olsa ortalarındaki merasim bir nezaket içinde geçiyor. Bugün cenazelerde bile birbirinin yüzüne bakmıyorlar… Kaybedilen birçok şey var; nezaket de onlardan biri mi?
Maalesef evet… Osmanlı ordusunda Atatürk’ün buyruğunda tümen kumandanı olarak misyon yapan Alman subay Hans Guhr, anılarında Mustafa Kemal’in astlarına, bilhassa erata karşı davranışının imrenilecek seviyede olduğunu yazmakta, Almanya’yla ittifak yapılmasını benimsemese de Alman subaylarına karşı davranışını kusursuz olarak niteleyerek nezaketine vurgu yapmaktadır. John Adair de Tesirli Stratejik Liderlik kitabında, insan bağlantılarında geçerliliğini koruyan beş temel unsurdan birini nezaket olarak yazmıştır. Nezaket, kimilerince zaaf olarak algılansa ve takdim edilse de temelinde başlı başına bir güç kaynağıdır. Özgüven ve özsaygıya birlikte sahip olan insanlarda sık görülür.
KENDİ PARASINI RAHAT HARCARDI, KAMU MALINA ÇOK HASSASTI
– Sofya’dan 25 Ocak 1914’te Madame Corinne’e yazdığı bir mektup var… “… Benim ihtiraslarım var, hem de pek büyükleri; ama bu ihtiraslar, yüksek mevkiler işgal etmek yahut büyük paralar elde etmek üzere maddi emellerin tatminiyle ilgili değil” diyor. Parayla bağlantısı nasıldı?
Elbette paranın ehemmiyetinin şuurundaydı. Kendi parasını tahminen rahat harcıyordu, lakin kamu malına çok hassas olduğu vakıadır. Şimdi yüzbaşıyken Suriye’de mensup olduğu alayın mahalli halktan topladığı haracı subaylara dağıtmasına, kendine düşen hissesi almayı reddederek karşı çıktığını biliyoruz. Arkadaşı Müfit’e de almamasını tavsiye etmiştir. Hatta ona, “bugünün adamı değil, yarının adamı olmasını” söylemiştir. Bir öteki örneği Arnold Toynbee’den öğreniyoruz. Onun hakkında 1922 yılında şunları yazmıştır: “…Mevcut mevkiinden yararlanmak suretiyle maddi menfaat yahut öbür yararlar sağladığı kuşkusu altında bulunan bir kişi de değil.” Mazhar Müfit Kansu’nun transferinden da bonkör olduğu anlaşılıyor, zira Mustafa Kemal’i fazla bahşiş verme eğiliminde olduğu için iğnelemiş… Babamızı 1984 yılında kaybettik. Öldüğünde 83 yaşındaydı. Cumhuriyetin kuruluşuna tanıklık etmişti. Kelamları kulaklarımda küpedir: “Çalmayan, çaldırmayan tek adam Atatürk’tür; bütün varlığını da millete bağışlamıştır” kaygısı. Uygun ki bu günleri görmedi!
TİTİZLİKTEN KAYNAKLI BİR HIRÇINLIK
– Andrew Mango, şehit olan bir Türk askerinin cebinden çıkan buyruğu yazan Mustafa Kemal ile “Size Ölmeyi Emrediyorum” diyen Mustafa Kemal ortasında fark olduğunu savunuyor, katılır mısınız?
Hiç katılmıyorum. Mango içi dolu bir Atatürk biyografisi yazmış. fakat yersiz bulduğum kimi yorumları var. Onlardan biri de “Size taarruz etmeyi değil, ölmeyi emrediyorum” buyruğudur. Halbuki tarihçi Haluk Oral, Mustafa Kemal’in benzeri bir buyruğu 6 Ağustos 1915’te yazılı olarak verdiğini evrakıyla birlikte ortaya koymaktadır. Hasebiyle Mango’nun kuşku yaratan tavrını yanlış bulduğumu tabir etmeliyim.
– Kannengiesser, Mustafa Kemal ile ilgili birçok olumlu özelliğine vurgu yaparken bir “olumsuz” özelliğine de dikkat çekiyor, hırçınlığına… Hırçın mıydı?
Evet hırçındı. Muharebelerin sevk ve yönetimi esnasında titizliğinden kaynaklı bir hırçınlığı olduğunu anlıyoruz. Bana nazaran hırçınlığının kaynağında haklı olduğu hususlarda etrafının kendisini yanlışsız değerlendirememesinin tesiri vardı. Zihinsel düzeyler farklı olunca çatışma kaçınılmazdır. Bu boyutuna vâkıf olmak için Sermet Atacanlı’nın kitabı kâfi veriyi sunmaktadır. Öte yandan çıkarmanın birinci günlerinde, Kannengiesser, atandığı tümenin komutasını Mustafa Kemal’den almak istediğinde, Mustafa Kemal komutayı vermemiştir. Ortalarında bu türlü hassas bir husus vardır.
– Savaşta hırçınlık büsbütün olumsuz bir özellik midir?
Değildir. Savaş hayati bir bahistir. Milletin bekasına değindir. Başarısızlığa tahammül edilemez. Komutanın iradesini yansıtmak istemesi ve sürtünmelere karşı koyması alışılmıştır. Lakin Mustafa Kemal’i farklı kılan özellik bir ilgide kendinde yanılgı bulduğunda bunu telafi etme hünerine sahip olmasıdır. Mangal Dağı düştüğünde ya da Büyük Taarruz’un birinci günü taarruz yavaşladığında ilgili tümen kumandanlarına ağır bir biçimde tarizde bulunmuştur. Fakat çabucak ardından muvaffakiyetlerini ödüllendirmiştir. Kompleks yapmıyor.
ÇANAKKALE SAVAŞI’NIN YAZGISINDA EN BÜYÜK ROL ATATÜRK’ÜNDÜ
– Çok tartışılan bir mevzuya da açıklık getirmişsiniz, ben de sormak isterim: Çanakkale zaferini yalnızca Mustafa Kemal’e bağlamak hakikat mudur?
Gerçek değildir. Bunu ileri sürenler yahut onun rolünü hafifletmek isteyenler ya savaşı bilmiyorlar ya da berbat niyetliler. Doğrusu şudur: Çanakkale’yi kazandıran deniz ve kara muharebelerinde vazife alan bütün kumandan ve askerlerdir. Mustafa Kemal cephenin bir bölümünde vazife yapmıştır. Kendi bölümü başarılı olsa dahi öbür kesim başarısız olsaydı cephe çökebilirdi. O denli olmadı. Lakin öte yandan şayet 25 Nisan günü inisiyatif alıp cepheye müdahale etmemiş olsaydı, çıkarma başarılı olur ve cephe tekrar çökerdi. Birebir durumu 9 ve 10 Ağustos’taki karar ve hallerinde da saptamak mümkündür. Cephede nitelikli kumandanlarımız vardı. Birinin yanlışını oburu giderebilirdi, lakin yukarda belirttiğim kritik günlerde onun varlığı talihimiz olmuştur. Çünkü ortalarında o çapta inisiyatif sahibi birisi yoktu. Münasebetiyle yaptığı müdahaleler savaşın mukadderatı üzerinde direkt tesirli olmuştur. Fakat onun rolününün değerini hafifletebilmek ve ismini unutturabilmek için 18 Mart Deniz Zaferi Çanakkale Zaferi olarak kutlanmaktadır. Yanlıştır.
– İşin içine siyaset girince askerlik ziyan görür mü? Asker siyaset dışında mı kalmalıdır?
Görür. Siyasetin ve ordunun zirvesindeki sorumlular buna fırsat vermemelidir.
– Mustafa Kemal’i askeri manada bir deha yapan neydi?
Her biri başlı başına çok değerli olan özellikleri kendi benliğinde toplamış olmasıydı. Öncelikle büyük bir cüret ve kavrayışa sahipti. Yüksek sorumluluk duygusu onu adanmış bir başkan yaptı. Bilgi ve sezgiye dayalı muhakemesi harikaydı. Bu özelliği onu öngörülü bir kumandana dönüştürdü. Hesaplı risk alırdı. Zamanlama uzmanıydı. Stratejinin kuvvet, vakit ve yer ögelerini faal olarak kullanırdı. İnsan kaynağını iyi tanıyordu ve herkesi gerçek kullandı. Sevk ve yönetimi dirayetliydi.
– Gazete Minber’deki bir röportajda, “Ben en iyi siyasetin, her türlü manasıyla en çok kuvvetli olmakta bulunduğunu kabul ederim” diyor. Buradaki kuvvet yalnız silah kuvveti değil… Moral, bilim, ahlak ve teknolojiden bahsediyor. Mustafa Kemal’i askeri deha yapan ögelerden biri de bu mu?
Evet. Tam olarak budur. Bilim, teknolojiyi yaratmanın temel vasıtasıdır. Ahlak da ulu gayenin tahakkuku için olmazsa olmazdır. Moral güç, harbe girişmenin ve onu direktörün en kıymetli itici gücüdür. Ahlak tıpkı vakitte liderlik niteliklerine sahip olanları iyi önder yapar. Çünkü tarih makûs önder çöplüğüyle doludur. Ahlakı dar kalıplara sıkıştırmak yerine geniş boyutuyla değerlendirmeliyiz. Deha, bunlar ortasındaki ilişkiyi görür ve ulaşılabilir maksatlar belirler. Hakikat strateji bu amaçlara ulaşmayı sağlar. Ulusal Mücadele’yi lakin bir dahi muvaffakiyete ulaştırabilirdi. Bu hakkı teslim etmeliyiz.
ALAY EDİLECEK DURUMA DÜŞÜYORLAR
– Siz “Mustafa Kemal her vakit legal tabanda çaba etmiştir” diyorsunuz, bazıları de Saray’a darbe yaptığını yazıyor, çiziyor!
Uyduruyorlar. Kendi dar dünya görüşlerinin yansımasıdır bu ithamlar. Egemenlik kavramından bihaberler. Üstelik bunu demokrat kimliğiyle yapanlar çıkıyor. Alay edilecek duruma düştüklerinin ayırdında bile değiller.
– Yalnızca bu da değil ki… Mustafa Kemal’in padişahın tonlarca altınıyla gezdiğini ve onun buyruğuyla vatanı kurtardığını söyleyenler de var… Sizin kitapta okura sorduğunuzu ben de size sorayım: “Bu akılsızlık nereye kadar gidecek?”
Şuur düzeyi yükselinceye kadar devam edecek… Bunun için saf insanları aydınlatmaya, hainliği usul edinenlerle gayret etmeye yılmadan, yorulmadan, bıkmadan, usanmadan devam etmeliyiz. Yalnızca Cevat Dursunoğlu’nu okusalar ve Erzurum’dan Sivas’a gidebilmek için heyetin muhtaçlık duyduğu 1000 liranın 900 lirasını veren elleri öpülesi emekli Binbaşı Süleyman Bey’in fedakârlığını anlayabilseler dünyaları değişir!
LİYAKATİ VAR EDECEK ŞEYLERDEN BİRİ LAİKLİKTİR
– Kitapta anlatıyorsunuz: En yakın arkadaşı Ali Fuat Paşa, bir gün kendisine, takımının kimler olduğunu sorduğunda “Benim havarilerim yoktur. Memleket ve millete kimler hizmet eder ve hizmet liyakat ve kudretini gösterirse takım onlardır” cevabını vermişti… Bugünün en tartışılan bahislerinden biri liyakat değil mi?
Evet. Çünkü liyakatin ehemmiyeti daha çok açığa çıkmıştır. Unutmayalım ki liyakati var edecek şeylerden biri de laikliktir. Bu kavram her ne kadar egemenliğin kaynağına ilişkinse de lakin laik sistemlerde liyakat hayat bulur. Probleme bu yanıyla da bakmalıyız.
Ahmet Yavuz, 19’unda yapılacak Galatasaray Başkanlık seçiminde aday olan Eşref Hamamcıoğlu’nun listesinde… Yavuz, “İçinden geçilen güç ve kritik periyotta, kulübün daha iyi yönetilmesi ve daha da yüceltilmesi maksadıyla liyakat sahibi şahsiyetleri bir ortaya getiren Sayın Eşref Hamamcıoğlu’nun nazik birlikte çalışma teklifine evet dedim. Seçildiğimiz takdirde yeni stratejik vizyonu birlikte hayata geçireceğiz” dedi.
Cumhuriyet
