‘ILIMLI’ İSLAM ÇIKMAZI
Afganistan’da enkaz bırakan işgalci ABD’nin başını çektiği Batı dünyası, Türkiye’de de İkinci Cumhuriyetçiler üzere, emperyalizmin buyrukları doğrultusunda hareket eden laiklik aksisi totaliter cephe yanında saf tuttu. “Ilımlı” İslam, aydınlanma ile hesaplaşmaya girişti.
EN DENGELİ PROJE
Laik Türkiye demek olan Kemalist model, hem sürdürülebilir kalkınma hem demokrasi hem de barış açısından yirminci yüzyılın en dengeli projelerinden biriydi. Bunu görmeyenler, artık Afganistan imajları karşısında, Kemalistlere bir özür borçludurlar.
Ali Sirmen’in bugünkü köşe yazısının tamamı şu halde:
Çaresizlik, kaygı, zillet, utanç, şiddet, baskı, tehdit, gasp, darp, cinayet, panik, ümitsizlik, ABD’nin çekilme kararını açıklaması ve Taliban’ın dönüşüyle Afganistan’ın başşehri Kâbil Havaalanı ve etrafında ekranlardan görünenler, kameralardan yansıyanlar bunlardı.
21. yüzyılın birinci çeyreğinde siyasal İslamın en dehşet saçtığı ülke olan Afganistan’dan gelen bu manzaraların benzerleri ve kimi vakit da beterleri sıkça görüldü.
21. yüzyıl bütün dünyada siyasal İslamın uzunluk verdiği devir olarak başladı.
Kapitalizmin kurum, kuram ve kurallarıyla ahenk sağlayacak, onun demokrasisinin formalitelerine ayak uyduracak İslamın, kapitalizm ve emperyalizm ile büyük kucaklaşmasının modeli olarak tanımlanabilecek olan “ılımlı İslam”ın (ılımlı yazılır, uyumlu okunur) parlayan üniversal modeli ise o vakitler bizdeki aymazların demokratik dünya olarak tanımladığı, emperyalizmin bütün ağır topları tarafından coşkuyla karşılanan Tayyip Erdoğan önderliğindeki AKP modeliydi.
***
Genelde ölçülü İslamın da Türkiye özelinde AKP modelinin de 20 yıl sonunda vardıkları çıkmaz herkesin malumu, her gün yazılıp çizilene yeni bir şey eklemeye gerek yok. Sonucun tartışılmasına girmeksizin sadece artık hiç kimsenin ölçülü İslam modelini hiçbir yerde ağzına almadığını anımsatmakla yetineceğim.
Nüfusunun çoğunluğu Müslüman ve rejimi de laik Türkiye’de ölçülü İslam modeli, aydınlanmacı Cumhuriyet ile kıran kırana bir hesaplaşmaya girişti. Demokrasiyi çağrıştıran, anımsatan bütün kurumların köküne kibrit suyu döküldüğü günlerde, cali demokratların düzmece havari kılığıyla büründükleri arınma havasını, “Türkiye bağırsaklarını temizliyor efendim” yollu dayanaklarını hâlâ hepimiz hatırlıyoruz.
Türkiye’nin büyük totaliterleşme atılımında turco-emperyalist ortak üretim senaryosunun yanında Batı geniş cephe olarak yer aldı.
Batı’nın aslında kendi kozmik kıymetleri olarak kabul ettiği, kazanımların sahiden o denli olduğunu kanıtlama savındaki Türkiye’deki ikinci Cumhuriyetçiler üzere, emperyalist ülkelerin basınları, kamuoyları ve siyasal kurumları, laiklik tersi despot, totaliter cephe yanında saf tuttu.
Türkiye’de temel hak ve özgürlüklerin hoyratça çiğnendiği, demokrasinin onsuz olmazı kuvvetler ayrılığının yerle bir edildiği, yargı bağımsızlığının tarumar edildiği savında olan Kemalizme soğuk bakması, “Emperyalist dürtülerin kendini mazur gösterme gayretinin bir eseri olamaz mı” sorusu akla da gelmiyor değil. Kendi başına bir kıymetler bütünü, bir ideoloji olup almadığı tartışma götüren Rönesans’ın, aydınlanmanın, Fransız Devrimi’nin kazanımlarını birinci sefer Batı dışı yahut Hırıstiyan dışı bir toplumda yaşama geçirmek demek olan Kemalizmin muvaffakiyete erişmesi, kıymetlerinin üniversal olduğu savına sıkı sıkıya sarılmış olan Batı açısından da bir kar değil miydi?
***
Doğrusu bu görüşün Batılılar nezdinde pek prestij gördüğüne şahit olmadım.
Batı dünyası (bir manada da Hıristiyan âlemi) dışında bir ülke olarak ortak bedeller üretebilecek Batılı bir Türkiye yerine, emperyalizmin buyrukları doğrultusunda hareket eden, kozmik bedellere ilgisiz, “Batıcı” bir Türkiye’yi yeğlemiştir daima.
Bu kez da o denli olmuş, Batı, açıkça renk vermemeye çalışsa bile şeriatçı model yanında yer tutmuştur.
Halbuki laik Türkiye demek olan Kemalist model, hem sürdürülebilir kalkınma, hem demokrasi hem de barış açısından yirminci yüzyılın en dengeli projelerinden biriydi.
Onu görmeyip Kemalist modeli anlamayanlar, artık Kâbil Havaalanı manzaraları karşısında, her şeyden evvel Kemalistlere bir özür borçludurlar.
Cumhuriyet
