Evvelki gün, biz barışçılar, tutukluluğumuzun 39. yılında Büyükada’da bir yemek masası etrafında buluştuk.
Toplantı duyurusunda belirtildiği üzere, yalnızca barışçılar değil, barışçılar ve dostları.
Avukatlarımızdan Turgut Kazan oradaydı. (Davanın evrelerinde sanırım sanık da olmuştu.)
Fazilet Gül bizi yalnız bırakmayacaktı kuşkusuz.
Gazetemizden Aykut Küçükkaya, Miyase İlknur, derken birinci kadehlerle birlikte İsmail Saymaz, ayrıca dostlar, arkadaşlar…
Toplantı sevgili Ali Sirmen’in gönülden davetiyle gerçekleşti. Genel sekreterimiz her zamanki üzere Enis Coşkun’du.İstanbul’dan Niyazi Dalyancı, Şefik Asan ordaydılar.
Gencay Şaylan Bodrum’dan; Kemal Anadol, Mustafa Gazalcı, pahalı eşi hanımefendiyle birlikte Ergun Elgin İzmir’den geldiler. Ben de İzmir üzerinden gelenlerdendim.
Buluşmamızın en başlarında, Şefik Asan kelam alarak bugün hayatta olmayan arkadaşlarınızın isimlerini tek tek okudu ve kadehlerimizi o unutulmaz isimlerin anısına, onuruna kaldırdık: Mahmut Dikerdem, Reha İsvan, Orhan Apaydın, İsmail Hakkı Öztorun, Melih Tümer, Metin Özek, Ali Taygun, Nedim Tarhan, Tarık Akan…
Başta Gülçin Çaylıgil, Burhan Apaydın, bugün hayatta olmayan sevgili avukatlarımız…
Unutulmayan, unutulmayacak isimler…
Barış ideali var epey, yaşayacak isimler…
Yemek öncesinde, yemekte ve sonrasındaki anılar paylaşımında, bizi mahkûm eden heyetlerin içindeki şahısların isimleri da şöyle bir geçti…
Hangisi hayatta, hangisi değil, bilmiyoruz. Bilip bilmememizin bir manası da yok…
Hayatta olmayanlar tahminen yakınlarının da zihinlerinden ve yüreklerinden silinmişlerdir…
Zira ben, çok samimi olarak, bir faşistin, yeterlilikle anımsanacak bir baba, bir eş, bir kardeş olacağından da kuşkuluyum…
Ben de bir anımı anlattım bu 39. yıl buluşmamızda…
Hapishane giysilerimizin üzerimize geçirildiği gündü.
Spor salonu üzere bir yerde savunmalarımız tam da Nedim Tarhan’ın savunmasıyla başlıyordu.
Güzel, levent, endamlı Nedim, kol ve bacak uzunlukları kısa ve dar kalan, rengi atmış o paçavralar içinde savunmasına başladığında kürsüdeki zevat uyku sersemliğini şimdi atamamış, yeniden de heybetli görünmeye çalışarak savunmayı dinlemektelerdi…
Nedim’in konuştukça o paçavraların içinde büyüyüp yücelmesi, kürsüdekilerin ise giderek ufalıp kürsünün altına hakikat alçalmaya başladıkları şu andaymışçasına gözlerimin önündedir.
Orada, o anda karaladığım dört dizeyi, sevgili koğuş arkadaşım, sonra da sürgün yoldaşımın eline tutuşturdum. Şöyleydi:
Bir arkadaşımı dinledim yurdunu savunurken
İnanç ve güç doluydu, şaşkın yüzler sarkmıştı§ kürsüden
Bizler yarının insanlarıyız diye düşündüm
Onlar ise ölüdür şimdiden
Bu yazı, kırkıncı yılda yeniden buluşmak üzere, hayatta olan ve olmayan barışçılar ve bugün cezaevlerindeki özgür yürekler için yazıldı.
Günümüzün “şimdiden ölü” şahısları ve etrafları ders çıkarırlar mı, bilemem!
Cumhuriyet
Yorumlar kapalı.