Bir devirler Türk Sporu “spor” için yapıldığı devirlerde sıkça kullandığımız ve tabandan atlet yetiştirmede en değerli ögelerden biri olarak varsaydığımız, bu olgu vakitle ehemmiyetini yitirdi.
Evvel okul spor yurtları tertipleri eski yeniliğini yitirdi. O üç-dört bin kişinin izlediği müsabakalar, bizim de mesleğe oradan başladığımız, gazetelerin çıkardığı özel ekler, özel sayfalar tarih oldu bitti. Hem atlet, hem hakem, hem antrenör, hatta spor yöneticisi yetiştirilen bu verimli tarla, kurudu gitti. Daha küçük yaşlarda menajer kıskacına giren sportmen filizleri, parlak hayallerle, ham meyve misali kolundan koparıldı ve ziyan oldu.
Parmakla gösterilecek bir kaç kulüp alt yapıya devasa yatırımlar yaptılar. Fakat yalnızca kulüp bünyesi ve faydasına yapılan bu yatırımlar da o çok renkliliği, çoktan seçiciliği aldı götürdü. Olan oldu, olamayan ziyan oldu gitti. İyi bir iş yapmak isterken, bu sefer kaynak da kurudu.
Artık de Ulusal Eğitim Strateji Geliştirme Başkanlığı, doğruluğu tartışmaya açık bir tavsiye kararı ile okullar üzerinde yer alan açık alanlar ve salonların kulüplere kiralanmasını yasakladı. Münasebet buraların öğrencilerin öğretim günü ve dışında vakit geçirdikleri yerler olması ve güvenlik sorunu.
Karar bir bakış açısıyla olumlu bulunabilir. Lakin “kurunun yanında yaşın da yandığı” gün üzere ortada.
Çünkü ülkemizdeki spor kulüplerinin yüzde 80’i okul salonlarında faaliyetlerini sürdürüyor. Harika Lig takımları Göztepe ve Altay’ın bile kendine ilişkin özel salonları olmadığını gözönüne alırsak, orta ve küçük ölçekli kulüplerin salon sahibi olmaları olanaksız.
Önümüzdeki dönem itibarıyle altyapı müsabakaları oynanamayacak. Örneğin voleybolda pandemi öncesi yılda 2.500-3.000 müsabaka yapılırken, altyapı müsabakaları kendi salonu olan çok az kulüp ve belediye kulüplerinin iştirakiyle yapılabilecek. En fazla 80-90 müsabaka oynanabilecek ve buralarda kendini gösterebilecek yüzlerce yetenekli sportmen kaybolup gidecek.
Bunun manası, okul spor salonlarından yararlanan onbinlerce sportmen çocuğu sokağa atmaktan, ziyanlı alışkanlıkların kucağına bırakmaktan öbür bir şey değil. Böylece bu kulüplerde çalışan antrenörler de istihdam edilemeyecek ve esasen 10 milyonu aşkın işşizin bulunduğu ülkemizde yeni bir istihdam sorunu daha karşımıza çıkacak.
Bakanlığın, ihtiyaçlarını, büyük ölçüde, okul aile birliklerinin “mali başarısına” ya da velilerden toplanan bağışlara bıraktığı okullar, kıymetli gelir kaynağı olan haftalık idman fiyatlarından mahrum kalacak ve hizmetler aksayacaktır. Aksine, bakım, tamir, günlük temizlikleri kulüpler tarafından yapılan okul salonları için, okul yönetiminin münasebetiyle devletin sırtına yeni bir masraf kalemi yüklenecektir.
Üstte “kurunun yanında yaş da yanacak” demiştik. İzmir Voleybol Vilayet Tertip Şurası Kulüpler Temsilcisi Serbay Kos, mevzuyu Ulusal Eğitim’e ve CİMER’e iletti. Spor kulüplerinin otopark ve halı saha işletmecilerinden başka tutulmasını beklediklerini ve tekrar okul spor salonlarının ve halı alanlarının fiyatı karşılığında kendi hedefleri doğrultusunda kullanılmak üzere spor kulüplerine açılmasını talep etti.
Basketbol kulüpleri de bu durumdan ziyadesiyle ziyan gördüklerini belirterek, haklarını arayan, bu koroya katılacak.
Bir an evvel bu yanlıştan geri dönülerek giderek debisi düşen bu verimli kaynağı büsbütün kurutmayalım. Okul salonlarını kulüplere açalım.
Cumhuriyet