Vakit su üzere akıp geçmiş. Efsane lider Ahmet Piriştina’yı kaybedeli 17 yıl olmuş. O “İzmir için ölürüm” demişti, ancak ihtilal niteliğindeki icraatları ile kişiliğiyle, gönüllerin tahtına kuruldu, ismi ölümsüzleşti. Ortadan geçen onca yıla rağmen İzmirli’nin ona sevgisi hiç eksilmedi, o gönüllerde yaşıyor. Daima yaşayacak.
Göztepe 17 yıllık Harika Lig hasretini Antalya’da dindirirken o Antalya’da tribünlerdeydi. Yalnızca tribünlerde uzunluk göstermeye gitmemişti. Şahsen olayların içinde, sarı kırmızılıların en büyük destekçisiydi. O sevinci birlikte yaşadık.
Çabucak akabinde 2002’de Altay, daha sonra 18 yıl farklı kalacağı Harika Lig’le buluşurken, o keyifle Küçük Kulüp’te tavlasını atıyordu. Altay’ın da içindeydi, tam gerisinde, dayanağının yabana gitmemesinin memnunluğu içindeydi. Devrin Lideri Mahmut Özgener’le o keyfi yaşamak onun için herşeye kıymetti.
Altınordu, Amatör’de yaşadığı çileli günlere Sürmene’de son verip, profesyonelliğe geri dönerken Trabzon’a uçak bile kaldırmış, verdiği dayanak bir yana, Kırmızı lacivertlileri, “Bir amatör gruba uçak tahsis ederek” orada da onurlandırmış ve büyük gönüllüğünü göstermişti.
İzmir’deki kulüpler onun devrinde en güçlü takviyesi artlarında buldular.
Onun spordaki ölümsüz yapıtı ise kendisinin göremediği Üniversiad 2005, yani Cumhuriyet Tarihi’nin en büyük spor tertibi olmuştu.
Kent, 1971 Akdeniz Oyunları’ndan bu yana ki (değer olarak Universiade’ın yanına dahi yaklaşamaz) ne gerçek dürüst tesis görmüş, ne böylesine büyük bir tertibe yürek edebilmiş, ne de bu özgüveni kendinde bulabilmişti.
2003’de Kore Deagu’da bayrağı devralırken, “Yapamazsınız, çok güç. Beceremezsiniz” kelamlarına aldırmadan elini taşın altına sokmuştu büyük bir hamasetle.
Yıllardır Olimpiyat’a talip oluyorduk (hala da oluyoruz, ya da olmak istiyoruz ya) lakin o olimpiyatlardan sonra en görkemli spor tertibine sebep olmuştu, kendi göremese de.
İzmir’in Belediye olarak bu yükün altından tek başına kalkması olanaksızdı. Lakin o merkezi hükümetle çok güçlü bir işbirliğine girerek, siyasette de bir çığır açmıştı. Kurmaylarına, üniversiteye, gönüllülere İzmir’e güveniyordu.
Ömrü açılışı yapmaya vefa etmedi, geçit merasiminde yalnızca minnet pankartı yer almıştı, lakin Aziz Lider (Kocaoğlu) bayrağı yere düşürmemiş ve o günü kadar düzenlenmiş en görkemli en ağır iştirakli Universiad’a kent damgasını vurmuştu.
60’ın üzerinde tesis yenilenmiş, ya da yenileri yapılmıştı. Buradan tertip bittikten sonra yüzlerce, binlerce atlet yararlandı. Olimpiyat Köyü oyunlar bitti, “yuva” oldu. 30 Ekim sarsıntısında de yaralara merhem Uzundere Konutları’ydı.
“Bu yaz sıcağında kimse gitmez” denilen tertip daima kapalı gişe oynamış sutopu üzere özel bir branşta dahi tribünlerde yer kalmamış, dışarda kalanlar olmuştu. Tıklım tıklım dolu salonlardan şampiyonluk nidaları yükselmiş ve bulutlara Piriştina’nın ruhunu şad etmek üzere arşa yönelmişti.
Ahmet Piriştina’nın İzmir’de spora verdiği bedeli, kentin sporuna kazandırdıklarını saymaya, ne örnek ne de sayfa kâfi.
Ruhun şad olsun efsane lider. Kent sporu da İzmirliler üzere ebediyen sana minnettar kalacak. Işıklarda uyu. Kazanılan her madalya, alınan her şampiyonluk aziz hatırana gitsin.
Cumhuriyet
